Wat je nog meer moet weten:

☞ Oude Norf is in de nieuwe versie een aardVROUW geworden! En het plan om Walgor de Verschrikkelijke berglor met de Lorredella weg te lokken heeft ze samen met haar zus bedacht:

‘De Lorredella bent een heel veel beetje van mijn en mijn zus, én een beetje van jullie,’ gaf Oude Norf toe. ‘Hoe moest de Lorredella vooruit? Wij wist het nie, dus gingt wij samen op loertocht, mijn zus en ik. Helemaal de berg af, goed in de bosjes verstoppen. Groot risico namt wij, maar tada!’ Trots wees ze naar de kettingen en tandwielen onder de trappers.​

En verderop in het boek kom je hier achter:

Torre werd met de seconde onzekerder. Alsof Natneus dat kon ruiken, vroeg het geitje opeens: ‘Waarom besturen jullie de Lorredella eigenlijk niet zèèèlf?’
Het werd heel stil in de ruimte. Iedereen keek afwachtend naar de betermaker.
‘Dat hebt wij wel geprobeerd,’ begon Oude Norf. ‘Maar onze eerste lorrelokker bent zich zó kapot geschrokken toen-ie de lor zag, dat- ie meteen rechtsomkeert bent gegaan.’
‘En nu?’ vroeg Torre.
‘Nu durft-ie nie meer naar buiten,’ bekende ze.
‘En de tweede?’ vroeg Torre. Want als er een eerste was, was er vast ook een tweede.
Je kon een speld horen vallen in de aardvolkburcht.
‘Die bent nooit teruggekomen,’ zei Oude Norf uiteindelijk.
Knarf boog zich naar Torre en fluisterde net iets te hard in zijn oor: ‘Het wast haar zus.’
Oude Norf zuchtte diep. ‘Zij wast de bedenker van onze Lorredella. Heel, heel stoer wast zij. Maar wij vond de Lorredella terug in de bosjes: leeg.’
Het aardvolk staarde naar de vloer. Oude Norf slikte. Haar verdriet hing als regen in de lucht.

☞ In de nieuwe versie ontdekt Torre ook waarom hij verstijft. Esperibaldus de mol (Let op Benedictus heet in de nieuwe versie dus Esperibaldus!) legt hem dat uit op geheel eigen wijze:
 
Opgelucht klom Torre uit het gat en liet zich naast de mol op zijn rug vallen.
‘Ik zei het toch!’ De mol hamerde extatisch met zijn sterke graafhanden op Torres buik. ‘Ik wist dat je het kon! Nu die lor nog.’
En weg was Torres opluchting.
Esperibaldus hield op met het getimmer en zei: ‘Ik kan je dan misschien niet zien, maar ik voel onrust. Wat is er mis?’
‘Wat nou als het straks nog een keer gebeurt?’ zei Torre.
‘Dat je nog een keer in zo’n val dondert bedoel je? Dit is de enige hier in de buurt en je bent toch geen ezel?’
‘Nee,’ zei Torre, ‘wat ik eerder zei, dat ik soms ineens bevries. Ik snap niet waarom ik dat doe. Ik wil het niet.’
‘O, dus jij denkt dat het een keuze is dat je verstijft?’ De mol schudde zijn kop. ‘Dat is toch gewoon een reactie! Iets wat je lijf doet, zonder dat je erbij nadenkt. De één ramt er meteen op los, de ander rent er vandoor en jij doet of je dood bent. Daar kies je niet voor, dat gebeurt gewoon.’
‘Ja, maar...’ protesteerde Torre.
‘Joh, je moest eens weten hoeveel dieren verstijven. Ik kan er zelf trouwens ook wat van. Sommigen van ons gaan gelijk met de poten in de lucht liggen. Dacht je dat we dat doen omdat we dat leuk vinden?’
‘Nee,’ zei Torre, ‘natuurlijk niet.’
‘Juist, dat doen we om te overleven.’ Esperibaldus boog zich naar Torre, alsof hij hem een geheim ging vertellen. ‘Als alles bij jou uitgaat en je kunt je niet meer bewegen, kun jij dan misschien juist wel supergoed horen, ruiken en zien?’
‘Ja,’ zei Torre verrast. ‘Nou ja, ik hoor dan juist niet zoveel, maar ik zie alles wel heel goed, alsof ik superzicht heb.’
‘En ben je daarna buitengewoon snel en weet je precies waar je naartoe moet om je vijand te slim af te zijn?’
Torre herinnerde zich hoe snel hij uit de steeg was weggerend, weg van Moos... Zo hard kon hij normaal nooit. ‘Ja, dat klopt,’ knikte hij. ‘Dus eigenlijk,’ begon de mol, ‘is het gewoon een s...’
‘... superkracht,’ vulde Torre aan, die het opeens begreep.
‘Nou superkracht...’ zei Esperibaldus, ‘je kunt het ook overdrijven. Een soort truc van je lijf, dát is het. Niet ideaal misschien, maar wel bedoeld om er levend uit te komen. Zo bekeken best handig toch? Of niet dan?’
‘Ja, eigenlijk wel,’ gaf Torre toe. Als je intussen niet in elkaar was geramd of platgereden, dacht hij er wel bij.
‘Zie!’ zei de mol triomfantelijk. ‘En het goede nieuws is dat oefenen helpt. Als je wil dat zo’n bevriesmoment sneller over gaat, moet je proberen om rustig te blijven. Dus als het straks met die lor nou weer gebeurt, zie het dan gewoon als een goede oefening. En dan maar hopen dat het niet meteen je laatste is.’

En tot slot is ook het eind een beetje anders. Je hoeft eigenlijk alleen te weten dat Torre een excuusbriefje aan zijn vriend Moos schrijft. Zó nu kan je deel twee prima lezen! En anders is het ook een tip om het luisterboek te luisteren. ​